تفاوت بین پل و سوئیچ چیست؟

وقتی دو یا چند دستگاه به یکدیگر متصل می‌شوند تا داده‌ها یا منابع را با هم به اشتراک بگذارند، یک شبکه شکل می‌گیرد. در شبکه‌های بزرگ، برای انتقال کارآمد فریم‌ها یا مدیریت بهتر ترافیک، معمولاً شبکه را به بخش‌های کوچک‌تر تقسیم می‌کنند. برای اتصال این بخش‌های تقسیم‌شده، از پل یا سوئیچ استفاده می‌شود. این دو واژه اغلب به‌جای هم به کار می‌روند و کارکرد مشابهی دارند، اما سوئیچ‌ها این وظایف را با کارایی بیشتری انجام می‌دهند.

پل‌ها

پل دستگاهی است که یک شبکه محلی (LAN) را به شبکه محلی دیگری که از همان پروتکل استفاده می‌کند (مثلاً اترنت یا حلقه توکن (token ring)) متصل می‌کند. می‌توان پل را به‌عنوان دستگاهی تصور کرد که تعیین می‌کند پیامی که ارسال می‌کنید، به شبکه محلی داخل ساختمان شما می‌رود یا به شبکه محلی ساختمان مقابل خیابان. پل هر پیام را در شبکه محلی بررسی می‌کند؛ پیام‌هایی که متعلق به همان شبکه هستند را رد می‌کند و پیام‌هایی که به شبکه محلی دیگر متصل شده‌اند را به آنجا ارسال می‌نماید.

در شبکه‌هایی که با پل به هم متصل شده‌اند، آدرس‌های کامپیوتر یا دستگاه‌ها به مکان خاصی وابسته نیستند؛ بنابراین پیام‌ها به همه آدرس‌های موجود در شبکه ارسال می‌شوند و تنها توسط دستگاه مقصد پذیرفته می‌شوند. پل‌ها با گذشت زمان یاد می‌گیرند هر آدرس در کدام شبکه قرار دارد و جدولی از این اطلاعات ایجاد می‌کنند تا پیام‌های بعدی به شبکه صحیح ارسال شوند.

شبکه‌هایی که با پل به هم متصل می‌شوند، معمولاً شبکه‌های محلی (LAN) هستند؛ زیرا ارسال هر پیام به تمامی مقصدهای ممکن در یک شبکه بزرگ‌تر باعث افزایش ترافیک غیرضروری و اشباع شدن شبکه می‌شود. به همین دلیل، شبکه‌های مبتنی بر روتر مانند اینترنت از سیستمی استفاده می‌کنند که به هر دستگاه آدرسی اختصاص می‌دهد، تا پیام یا بسته فقط در یک مسیر مشخص و کلی به جلو ارسال شود، نه در همه جهات.

سوئیچ‌ها

سوئیچ دستگاهی در شبکه است که مسیر یا مدار مناسبی برای ارسال یک واحد داده به مقصد بعدی آن انتخاب می‌کند. سوئیچ گاهی می‌تواند عملکرد روتر را نیز انجام دهد؛ یعنی دستگاه یا برنامه‌ای که مسیر دقیق داده را تعیین کرده و مشخص می‌کند داده باید به کدام نقطه شبکه مجاور ارسال شود. به طور کلی، سوئیچ مکانیزمی ساده‌تر و سریع‌تر از روتر است، زیرا نیازی به دانش کامل درباره شبکه و نحوه تعیین مسیر ندارد.

در مدل ارتباطی چندلایه‌ای Open Systems Interconnection (OSI)، سوئیچ معمولاً در لایه ۲، یعنی لایه Data-Link، فعالیت می‌کند. با این حال، برخی از سوئیچ‌های پیشرفته‌تر علاوه بر این، وظایف مسیریابی در لایه ۳، یعنی لایه Network، را نیز انجام می‌دهند. به این نوع سوئیچ‌ها گاهی اوقات IP switch نیز گفته می‌شود.

در شبکه‌های بزرگ‌تر، هنگامی که داده از یک سوئیچ به سوئیچ بعدی منتقل می‌شود، به این مسیر «hop» گفته می‌شود. زمانی که سوئیچ صرف تصمیم‌گیری درباره مقصد داده می‌کند، به آن latency (تاخیر) گفته می‌شود. این تاخیر هزینه‌ای است که به‌خاطر انعطاف‌پذیری و کارایی سوئیچ‌ها در شبکه باید پرداخت شود. سوئیچ‌ها در دو سطح اصلی قرار دارند: سطح اصلی و دروازه شبکه، جایی که یک شبکه به شبکه دیگر متصل می‌شود، و سطح زیرشبکه، جایی که داده نزدیک به مقصد یا مبدأ منتقل می‌شود. دسته اول معمولاً سوئیچ‌های اصلی و دسته دوم سوئیچ‌های دسکتاپ (desktop) نامیده می‌شوند.

در ساده‌ترین شبکه‌ها، برای پیام‌هایی که داخل همان شبکه ارسال و دریافت می‌شوند، نیازی به سوئیچ وجود ندارد. به عنوان مثال، یک شبکه محلی ممکن است به شکل حلقه توکن سازمان‌دهی شده باشد؛ در این ساختار، هر مقصد ممکن است پیام‌ها را بررسی کرده و تنها پیام‌هایی را که آدرس آن‌ها مربوط به خود دستگاه است، دریافت و می‌خواند.

مقایسه پل‌ و سوئیچ‌

• پل‌ها معمولاً تعداد شبکه‌های کمتری را نسبت به سوئیچ‌ها به هم متصل می‌کنند.
• سوئیچ برای هر لینکی که به آن متصل است، یک بافر اختصاص می‌دهد، در حالی که پل چنین قابلیتی ندارد.
• سوئیچ خطاها را بررسی می‌کند، اما پل این کار را انجام نمی‌دهد.
• پل‌ها به سه نوع تقسیم می‌شوند: simple bridge، multiport bridge و transparent bridge. در مقابل، سوئیچ‌ها به دو نوع store-and-forward switch و cut-through switch تقسیم می‌شوند.

نتیجه گیری

پل‌ها زمانی معرفی شدند که اترنت کلاسیک رایج بود، از این رو معمولاً تعداد کمتری شبکه را به یکدیگر متصل می‌کنند. سوئیچ‌ها در واقع نسخه‌های پیشرفته‌تر و مدرن‌تر پل‌ها محسوب می‌شوند که قادرند تعداد بیشتری شبکه را به هم وصل کنند و کارایی بالاتری دارند.